നിന്റെ നിമ്നോന്നിതമായ ഹിമ-
ശ്രിങ്കങ്ങളില്‍,
നിന്നും ഉരുകി ഒലിക്കുന്ന മഞ്ഞിന്‍റെ
തണുപ്പ് ഞാന്‍ അറിയുന്നു
അതില്‍ വീണ് എന്‍റെ കിനാക്കളും
ഓരോ നിമിഷവും-
തണുത്തുറഞ്ഞു പോകുന്നു
പിടിവെട്ട ഞാനും കിനാക്കളും പഴകി വെളുത്ത
ആ ചില്ലുകൊട്ടരത്തില്‍ എത്തിയപ്പോള്‍
സ്വപ്നം വെടിഞ്ഞു താളം തെറ്റിയ
നിന്റെ സഹചാരികളെ കണ്ടു
ഉരുകുന്ന മഞ്ഞു , അതിന്‍റെ നീര്‍ ചുരന്നു എന്‍റെ
മനസ്സിന്‍റെ ഒളിത്താവളങ്ങളില്‍ ഇറങ്ങി
ചെന്ന് ആത്മാകളെ തൊടുന്നു ..
ചിലപോള്‍ അവ ആ ചില്ല് കൂട്ടില്‍ തട്ടി
ചിതറിപോകുന്നു ....
മഞ്ഞിന്‍റെ കരം പിടിചെത്തിയ കാറ്റ്
ആത്മാകളുടെ മണിയറയിലെ മോഹങ്ങളുമായി
രാവുറങ്ങുന്നു ,തണുത്ത് നിശബ്ദമായി...
നിമിഷ ശലഭങ്ങളായ് മാറുന്ന സ്വപ്‌നങ്ങള്‍
എന്‍റെ കവിതയ്ക്ക് കൂട്ടായിരിക്കുന്നു
ഇനിമുതല്‍:,
ഏകാന്തമായ ചിന്തയില്‍ ഹൃദയം-
നുറുങ്ങുംപോള്‍ ,
നിന്റെ ഹിമാസാനുക്കളില്‍ ഞാന്‍
ഒറ്റയ്ക്ക് പാലായനം നടത്തും..
തോണി മറിഞ്ഞു അപാരതെയെ
പുല്‍കുമ്പോള്‍ ,
നിന്റെ നൌകയില്‍ കയറി രക്ഷപ്രാപിക്കും...
സന്ധ്യ ആവുമ്പോള്‍,
ആ ചില്ലുകൊട്ടരത്തില്‍, അന്തിയുറങ്ങും ...
--------(വിനു)--------
No comments:
Post a Comment